Mühürlendi ifadesizlik kükürt kokan keskin kar tanesinin yüzünde, hiçbirine benzemeyen gönül infazı. Ne diyordu şarkı benzemez kimse sana. İnce nüanslarla kitaplaşan okundukça sayfaları yeniden türeyen ve bir gecede bin sayfa. Uyurgezer hoşnutsuzluğum gitmek değil, kalmak istiyor daha yavru. Aksak alıngan bir hikayeyi anlatmak kitaptan. Emzirmek tüm aç çocukları, gözyaşlarını silmek, binyıl süzmek zamanı sarkaçtan. Yamamak sökülen her umudu, iğneyle, iplikle, terle, sabır ve emekle. Her umut, seven bir kadın, bir anne eli mi ister tutunmak için? Su geçirmez bir ifadesizlik var yüzünde; dirilmek istemezler ya ne ölüler ne de solgun çiçekler, fakat başucunda bekleyenler, işte onların gönül kanatları çırpınır yorgun düşene kadar. Buna rağmen kırmızıdır gelincikler. Duygusuz bir şeffaflık taşır yapraklar, bütün dünyayı görebilirsin kırmızıdan. Acılaşmakta biçimi bozulmayan ifadesizlik. Talihsizlik kendini bulmakta yüzünün çizgiden yoksunluğunda. Yazgının soğuk nefesi gezinmekte benzersiz o kar tanesinde. Tıpkı bir insanın diğer bir insana benzemediği gerçeği gibi. Yoksa her insan bir kar tanesi mi?
Çekmecedeki K(B(H(itap)
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder