Kafka'nın Köpekleri

Önemli şeyler söylemek isteyen adamlar ve kadınlar... Ne kadar utanıyordu yazdıklarından bir bilsen, kimse okumayacaktı aklından geçenleri, istediği gibi sansürsüz yazabilirdi, kendini bir böcek gibi ezebilir, yalnızlığa, ölüme terk edebilirdi. İşte dürüstlük buradan geliyordu. Sözleri büyüktü, o değildi. Kafka'yı Kafka yapan kendisi değildi, onun köpekleriydi. Ve bir yazarı yazar yapan onun köpekleridir. Okur dostları. Karşılıksız sevgi. Çıkarsız ilişki. Ve bizim tüketim çağımızda yazarların çoğu köpek gibi havlıyor. Bir avcı gibi oltasına kelimeleri yerleştiriyor, satmak istiyor, binlerce binlerce... Yazdıkları bir ışık çakmasından ibaret, kendi cürümleri kadar ateş parçası. Delik değişik bir edebiyat yolu. Kim ne yaparsa yapsın son sözü köpekler söyler. Kitapsız bir adamın sözü, üzerinden yüzlerce yıl geçtiği halde dün söylenmiş gibi bilinir. Değerli olan sözdür. Her devir ve her devrin insanı sözü kendine saklar. Kendine saklarken ona ait olmayanı, ne ulu bir köpekliktir bu. İri bir kemik gibi yerin altına gömerler kitapları, sonra eşeleyip çıkartırlar, okurlar okuturlar.